ΑΓΙΟΣ ΜΕ ΥΠΟΓΡΑΦΗ

Συγκλονιστικὸ θαῦμα τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου
 Δύο ὧρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ὁ κ. Κωνσταντῖνος Πολυχρονίου,
> ἀνώτερος κρατικὸς ὑπάλληλος μπροστὰ στὴ Λάρνακα τοῦ Ὁσίου Ρώσου.
>
> Φοροῦσε πιζάμες καὶ ἕνα ταξὶ τὸν περίμενε στὴν Βορεινὴ πύλη τῆς Ἐκκλησίας.
> Ὅταν τελείωσε τὴ μυστική του συνομιλία μὲ τὸν Ὅσιο, ξεκίνησε μὲ ἀργὰ βήματα,
> σέρνοντας τὶς παντόφλες στὸ δάπεδο καὶ προχωροῦσε πρὸς τὴν ἔξοδο. Τὸν
> σταμάτησε ἕνας ἱερέας τῆς μονῆς καὶ τὸν ρώτησε γιατί ἔκλαιγε τόση ὥρα, γιατί
> δὲν ἦταν ντυμένος κανονικὰ καὶ ἦρθε στὴν ἐκκλησία μὲ πιζάμες καὶ ἂν
> ἐπιθυμοῦσε νὰ τοῦ ἔδινε δωμάτιο στὸν ξενώνα νὰ ἀναπαυθεῖ γιὰ λίγο ἂν τὸ εἶχε
> ἀνάγκη.
>
> - Ὄχι πάτερ, ἀπάντησε καὶ συνέχισε, μὲ ξεκούρασε γιὰ πολλὰ χρόνια ὁ Ἅγιος,
> αὐτός, ὁ μεγάλος καὶ θαυματουργὸς γιατρὸς ποὺ ὑπηρετεῖτε. Σήμερα τὸ πρωὶ
> στὸν «Εὐαγγελισμό», στὸ Νοσοκομεῖο, ἦρθε ἡ γυναίκα μου νὰ μὲ δεῖ. Ἔχει
> περάσει δεκαετία καὶ πλέον νὰ σταθῶ ὄρθιος ὅπως μὲ βλέπετε τώρα. Μία χρόνια
> πάθηση τοῦ νευρικοῦ συστήματος και μία ἀρρώστια ποὺ εἶχα περάσει μου ἔφεραν
> ἀναπηρία τόση ποὺ ἔχασα τὴ θέση μου, πῆρα πρόωρα σύνταξη καὶ ὁδηγήθηκα στὰ
> Νοσοκομεῖα γιατί μετὰ τὸ δεύτερο χρόνο εἶχα πάνω ἀπὸ 80% παράλυση τῶν κάτω
> ἄκρων. Ἢ παράλυση, ἡ κακὴ ψυχολογικὴ κατάσταση, ἡ πρόωρη ἔξοδός μου ἀπὸ τὴ
> δραστηριότητα τῆς ζωῆς μὲ ὁδηγοῦσαν σὲ μαρασμό, σχεδὸν στὸ θάνατο. Σήμερα,
> λοιπόν, τὸ πρωὶ ἡ γυναίκα μου ἦρθε στὸ Νοσοκομεῖο, μὲ βρῆκε νὰ κοιμᾶμαι, δὲν
> μὲ ξύπνησε, παρὰ κάθισε δίπλα στὸ κρεβάτι μου σὲ μία καρέκλα. Γιὰ λίγα
> δευτερόλεπτα τὴν πῆρε ὁ ὕπνος. Βλέπει στὸ ὄνειρό της ὅτι, στὸ διπλανὸ θάλαμο
> γινόταν ἐπισκεπτήριο γιατρῶν. Ἀνάμεσά τους ἦταν ἕνας ἄγνωστος ξένος γιατρός.
> Τὸν πλησιάζει ἡ γυναίκα μου καὶ τοῦ λέει:
>
> Γιατρέ μου, εἶστε ξένος; Σᾶς βλέπω γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Νοσοκομεῖο. Σας
> παρακαλῶ στὸ διπλανὸ θάλαμο ἔχω τὸν ἄνδρα μου πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια παράλυτο.
> Οι γιατροί μου ἔχουν πεῖ τὴν ἀλήθεια, ὅτι χάνω τὸ σύντροφό μου. Χάνω τὸ
> στήριγμά μου. Θὰ πεθάνει ὁ σύζυγός μου. Ἐλᾶτε, γιατρέ μου, νὰ τὸν δεῖτε, νὰ
> τοῦ δώσετε κουράγιο, νὰ μᾶς πεῖτε κάτι καὶ σεῖς.
> - Πήγαινε, κυρία μου, περίμενε καὶ θὰ δῶ καὶ τὸ σύζυγό σου.
> Ναί, γιατρέ μου, πέστε μου τὸ ὄνομά σας, νὰ σᾶς περιμένω…
> - Ἰωάννης Ρῶσος, τῆς ἁπαντά.
>
> Ξυπνάει, πετιέται ἀπὸ τὸ κάθισμά της.
> Μὲ βλέπει ποὺ προσπαθῶ μόνος μου, στηριγμένος στοὺς ἀγκῶνες μου, νὰ σηκωθῶ.
>
> Βοήθησε μέ, γυναίκα, τῆς λέγω, κάποιος μὲ κρατάει ἂπ’ τὶς μασχάλες καὶ μὲ
> σηκώνει, βοήθησε καὶ σύ…
>
> Σηκώθηκα, πάτησα στὸ ἔδαφος, ὅταν τὰ κλάματα τῆς γυναίκας μου εἶχαν φέρει
> γύρω μας γιατροὺς καὶ βοηθητικὸ προσωπικό.
>
> Ὁ ὑπεύθυνος γιατρὸς τοῦ τμήματος, ἕνας πιστὸς χριστιανός, συγκλονίζεται ἀπὸ
> τὴ διήγηση τῆς συζύγου μου καὶ προτρέπει: Κύριε Πολυχρονίου ὅπως εἶσαι, μὴ
> ζητᾶς, νὰ ἀλλάξεις τὶς πιζάμες σου, φύγετε, πάρτε ταξὶ στὴν εἴσοδο τοῦ
> Νοσοκομείου καὶ πηγαίνετε στὸ Πνευματικὸ θεραπευτήριο, στὴν Ἐκκλησία τοῦ
> Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου, ποὺ εἶναι στὴν καταπράσινη κοιλάδα τοῦ Προκοπίου
> τῆς Εὐβοίας, ὅπου καὶ ὁλόκληρο τὸ ἱερό του Λείψανο. Πηγαίνετε, πέστε τὸ
> μεγάλο σας εὐχαριστῶ καὶ γυρίστε γιὰ τὸ ἐξιτήριο ποὺ αὐτὴ τὴ φορὰ –σπάνια
> βέβαια– τὸ ὑπογράφει ὄχι γιατρὸς ἀλλὰ ἕνας “Ἅγιος!